Op deze eerste zittingsdag van het hoger beroep in de zaak Anne Faber, hebben de nabestaanden gebruik gemaakt van het spreekrecht. De vriend van Anne, die niet bij naam genoemd wil worden, kan niet bij de zitting aanwezig zijn. Het is te zwaar voor hem, zegt de advocaat. Michael wordt naar een andere zaal gebracht, op verzoek van de familie Faber.
Doet de microfoon het nou wel of niet? Er is wat verwarring, welke knop is nodig voor welke spreker? Uiteindelijk zit iedereen en werkt alles.
Anne kwijt
Mr. Diekstra is de advocaat die het woord neemt namens de vriend van Anne. Zijn verhaal gaat over de nabestaanden die in een psycho-emotionele gijzeling worden gehouden, nu er een hoger beroep plaatsvindt. En zijn verhaal gaat over hoe hij in de eerste instantie niet geloofd werd door de politie, toen hij aangifte van vermissing van Anne wilde doen. Dat tijdens zoektochten hij genoemd werd als mogelijke dader. Als verdachte werd gezien en van zijn bed werd gelicht. Dagenlang verhoord werd. En dat hij daardoor niet mee kon doen bij de zoektochten naar Anne. Hoe het voelde om officieus als verdachte te worden aangemerkt. De vriend werd totaal overrompeld door alle media-aandacht voor de zaak. “De confrontatie met het lichaam van Anne in het mortuarium was verschrikkelijk. Onmenselijk. Mijn cliënt wilde hier naar toe, om maar te geloven dat het werkelijk aan het gebeuren was.”
Alle plekken die eerst onschuldig waren, zijn woon- werk- en leefomgeving zijn besmet geraakt, onveilig geworden.” Overal en altijd denkt hij nu aan gevaar en het verlies van Anne. “Dit wordt ervaren als een psychische gijzeling, waaruit nauwelijks te ontkomen is. Cliënt vindt het verbijsterend dat iemand die meent te mogen beschikken over Anne’s lichamelijke integriteit, haar toekomst en haar leven, nu klaagt over de manier hoe hij is gearresteerd. Hoger beroep zou niet mogen lonen. Zeker niet in deze zaak.” Als het verhaal van Anne’s vriend is afgelopen, mag Michael reageren. Timide zegt hij, na een stilte “Het is gewoon verschrikkelijk, voor die jongen.”
Masker
Mr. Ruth Jager is de advocaat van de familie. De vrouw, die vorig jaar nog had gezegd dat de familie hoopte dat er geen hoger beroep zou komen, staat op en begint. “Anne moet gevochten hebben als een leeuw. We moeten maar geloven wat hij zegt, want hij was erbij. Doen we dat niet, dan reageert meneer agressief, boos.” Maar bij wat vastgesteld kan worden, klopt het relaas op punten niet met wat Michael heeft verklaard. Ze noemt een aantal voorbeelden. Hij heeft letterlijk gezegd dat hij een masker op kan zetten. “Hij is niet eerlijk. Er zijn gaten in zijn verhaal.”
Hij voelde bloed stromen toen hij haar sneed, maar op de kleding is geen spatje bloed gevonden. “Het is dus veel waarschijnlijker dat zij geen kleding meer droeg op het moment dat hij haar ombracht. Dat past beter bij de manier van werken van Michael. In 2010, toen hij twee minderjarige meisjes verkrachtte, moesten zij zichzelf ook eerst uitkleden. De familie gelooft hem niet. Hij zegt zelfs dat hij en Anne ‘rekening’ hielden met elkaar en rustig aan deden!” Dat zij geen weerstand bood tegen Michael, gelooft de familie niet. “Anne moet gevochten hebben als een leeuw.” Toen Anne het mes afpakte, waarmee hij haar dwong om op allerlei manieren seks te hebben, gaf hij haar een vuistslag op haar oog. “Dat was haar eigen schuld, dat was nodig, zei Michael.” vervolgt de advocate haar verhaal. “Het instrumenteel inzetten van geweld zegt veel over hem.” Die ene vuistslag heeft Michael toegegeven, maar de rest van het geweld dat het lichaam heeft laten zien, zijn ‘niet van mij’ had Michael verklaard.
Maar mevrouw Jager wijst op de sluwheid en manipulatieve gedrag van de verdachte. “De behandelaars merkten niets. Conclusie: de man is gevaarlijker geworden. Zij, die de maatschappij hadden moeten beschermen tegen deze gewetenloze geest hebben zich laten manipuleren. Hij groef de kuil, zij trapten erin en de volkomen onschuldige Anne werd het slachtoffer.”
Wim Faber is de de vader van Anne. Ook hij vertelt wat de hele zaak, al twintig maanden lang, met hem doet. “Wij zijn hier in het Hof in Arnhem, waar in 2012 drie raadsheren hebben besloten de straf tegen P. flink te verlagen. Maar er zijn nog méér fouten gemaakt.”
Die fouten, zegt de advocaat-generaal, die in de strafrechtketen zijn gemaakt, mogen niet leiden tot het vrijpleiten van verdachte. “Hij heeft zelf keuzes gemaakt. Hij heeft haar verkracht, ontvoerd en gedood. Dat is geheel en al aan verdachte te wijten.”
Het laatste woord
Pas begin juli doet het Hof uitspraak. De verdachte heeft altijd het laatste woord, waarin hij of zij iets mag zeggen over de gang van zaken, hoe de verdachte terugkijkt op alles. Michael heeft gekozen voor een persoonlijk woord, dat zou kunnen zijn geweest op aandringen van zijn advocaat, maar dat hoeft niet. Michael betuigt spijt. Hij haalt een briefje uit zijn broekzak. Maar hij wil eerst zijn excuses maken aan de advocaat-generaal, waar hij gisteren tegen uitviel. “Er is veel gezegd. Vreselijke feiten. Ik ben me daar diep van bewust. Ik heb er erg veel spijt van. Dat zal ik de rest van mijn leven bij mij dragen. Elke dag gaan het door mijn hoofd, zoals: als het niet gebeurd was, was ze dan directrice van een museum geworden? Als ik iets van kunst zie, of hoor, vraag ik me af wat zij ervan zou hebben gevonden. Als ik sport vraag ik me af of zij het ook leuk zou hebben gevonden. Als ik muziek hoor vraag ik me af of zij het óók wat vindt, of niet. Zou ze moeder zijn geworden? Allemaal vragen, elke dag, alleen over haar. Ik denk aan de familie en weet dat ze me haten, en terecht. Ook al zeggen ze dingen in boeken of op tv en raken ze me aan alle kanten. Denk aan hun en hun verlies. En hoe ze ermee omgaan. Ik vind het vreselijk voor hen. En dat spijt me. Oprecht.” Zijn stem breekt.
Morgen is het laatste deel van het onderzoek door de rechtbank.
